Ove godine, 29. avgusta, navršava se 500 godina od kada je Beograd, 1521. godine, prvi put pao pod tursku vlast. Danas skoro da ne znamo ništa o toj epskoj borbi za slobodu Beograda koja je promenila istoriju našeg naroda, a Osmanskom carstvu otvorila vrata hrišćanske Evrope. Kakav je značaj imao Beograd za odbranu hrišćanstva govori činjenica da je herojska odbrana našeg grada 1456. godine, tri godine posle pada Carigrada, koju je predvodio Janko Hunjadi, u našem narodu poznat kao Sibinjanin Janko, u kojoj je potučena vojska turskog sultana Mehmeda Drugog, slavljena u Evropi kao veliki praznik. Tokom beogradske bitke papa Kalist Treći naredio je da svakog dana u podne zvone zvona na svim katoličkim crkvama u znak podrške braniocima Beograda. Posle pobede, papa je proglasio 6. avgust, po Gregorijanskom kalendaru, Danom beogradske pobede. Poglavar rimokatoličke crkve nikad nije povukao naredbu tako da i danas zvona svih katoličkih crkvi i dalje zvone u podne, u čast hrišćanske pobede kod Beograda.
Kada je 65 godina kasnije mladi turski sultan Sulejman, željan slave Aleksandra Makedonskog da vlada istokom i zapadom, došao sa svojom vojskom pod zidine Beograda situacija je bila drugačija. Godinu dana ranije na prestolu u Carigradu nasledio je svog oca sultana Selima Prvog i njegov prvi cilj u pohodu na Evropu bio je Beograd. Hunjadijev sin, ugarski kralj Matija Korvin, poslednji ugarski vladar od inicijative kome je bilo stalo do Beograda i hrišćanske Srbije povlači očajničke poteze sa ciljem da motiviše i ujedini vlastelu radi konkretnijeg otpora Turcima. Na državnom Saboru u Segedinu, decembra 1458. godine, usvojena je odluka da je svaki stanovnik Ugarske kraljevine dužan da brani Beograd, kao i sve pogranične gradove duž Dunava i Save, ukoliko oni budu napadnuti. Međutim, te godine Turci osvajaju tvrđavu Golubac, a 10. juna 1459. godine, Smederevo pada u njihove ruke što je konačni slom srednjevekovne Srbije. Ostao je samo Beograd kao najvažnija evropska hrišćanska tvrđava.
Ugarska vlastela, kao srpska vek ranije, ne uviđa da samo jedinstvom može da se odbrani od Osmanlija i vodi unutrašnje borbe za vlast. Posle smrti kralja Matije Korvina, 1490. godine, počinje borba zavađenih vlastelina i pretendenata na presto. Pokušavajući da iskoriste haos u Ugarskoj, Turci su 1494. godine potkupili neke ugarske plemiće da im predaju Beograd bez borbe. Zavera je otkrivena zahvaljujući vojskovođi Pavlu Kanjižiju koji je u poslednji čas stigao u Beograd. Surovo se obračunao sa izdajnicima koje je mučio glađu i na kraju ih naterao da jedni druge pojedu.
U Ugarskoj na presto dovode desetogodišnjeg dečaka Lajoša Drugog, a zemlja nastavlja da propada pod teretom unutrašnjih sukoba plemstva. Ugarska oslabljena u unutrašnjim sukobima sa detetom na prestolu teško da je mogla da se suprostavi Osmanlijskom carstvu koje je bilo na vrhuncu moći. Tako je Beograd 1521. godinu dočekao zapušten, oslabljen, rđavo snabdeven i prepušten sam sebi. Grad je branilo svega oko hiljadu vojnika koji mesecima nisu bili plaćeni. Ugarska vlastela, koja je Beograd ostavila na milost i nemilost Turcima, razumela je pet godina kasnije kobne posledice te odluke kada su Turci potukli ugarsku vojsku na Mohaču i zauzeli jugozapadnu Ugarsku označivši kraj Ugarskoj kraljevini kao 65 godina ranije srpskoj državi.
Mladi sultan Sulejman, okružen najiskusnijim vojskovođama, krenuo je na Beograd maja 1521. godine sa vojskom koja je imala sto hiljada vojnika, najmodernije topove i oruđe za opsadu gradova i moćnu flotu. Pre Beograda osvojio je početkom jula Šabac, a potom preko pontonskog mosta prebacio vojsku u Srem i osvojio je Zemun. Beograd je bombardovan sa svih strana, a najrazorniji projektili dolazili su iz pravca Save i Ratnog ostrva. Turci su početkom avgusta osvojili Donji grad koji je bio mahom naseljen Srbima. Osvajači su počeli da kopaju ispod zidina postavljajući eksploziv ispod njih i bilo je pitanje trenutka kada će Turci osvojiti naš grad. Sultan je u svom dnevniku zapisao da je njegova vojska ušla u Beograd 29. avgusta 1521. godine. Sutradan se sultan klanjao u najčuvenijoj beogradskoj crkvi Uspenja Presvete Bogorodice pretvorenoj u džamiju što je i ostala do svog uništenja 1717. godine. Ista sudbina zadesila je i ostale beogradske crkve. Zarobljeni ugarski plemići i vojnici sa porodicama pušteni su u Ugarsku, a srpsko stanovništvo čekala je strašna sudbina. Devetog ili desetog septembra 1521. godine, sultanova vojska je izvela sve srpske stanovnike Beograda iz svojih kuća kao i branioce iz zatvora i postrojila ih. Sa sobom su mogli da ponesu samo onoliko stvari koliko su mogli da imaju u rukama. Pod jakom stražom, muškarci, žene i deca naterani su na pešački marš do Carigrada. Bio je to marš smrti u kome su mnogi od njih izgubili živote. Na čelu te strašne povorke Srbi su nosili svoje relikvije spasene iz beogradskih crkava koje su pretvorene u džamije. Nosili su mošti Svete Petke i vizantijske carice Teofane i čudotvornu ikonu Majke Božije poznatu širom hrišćanskog sveta kao Bogorodicu beogradsku koja je po predanju naslikana od strane jevanđeliste Luke. Kada su Srbi stigli u Carigrad obesni sultan im je oduzeo relikvije zatraživši od carigradskog patrijarha da ih otkupi za dvanaest hiljada dukata kako ih ne bi bacio u more. Kada je patrijarh to učinio relikvije su vraćene Srbima koji su naseljeni u deo Carigrada koji se i danas zove Beogradska šuma.
Beograd će narednih 167 godina biti pod okupacijom Turaka do 1688. godine kada ga posle teškog turskog poraza pod Bečom osvajaju Austrijanci. Bio je to početak propadanja Osmanlijskog carstva ali nam je trebalo bezmalo još dva veka da se 1867. godine ponovo zavijori srpska zastava na Beogradskoj tvrđavi i da turska vojska zauvek napusti naš grad. U međuvremenu, u periodu od 346 godina koliko je prošlo od Sulejmanovog osvajanja, Beograd je svega 26 godina bio pod vlašću Austrije u tri navrata, jednom pod upravom Karađorđević ustanika u trajanju od šest godina i 37 godina pod Miloševom autonomijom koja je dobijena Hatišerifom iz 1830. godine. Bio je to najteži period u istoriji našeg grada koji je zauvek odredio našu sudbinu. Zato danas Beograd toliko ceni svoju slobodu i samostalnost.
