„Izišao sam iz sale potrešen, i zastiđen, što sam doživeo, da prisustvujem licitacijonoj prodaji stvari jedne srpske kraljice“, napisao je Čedomilj Mijatović u Štampi 1904. godine. Mijatović, ekonomista, književnik, istoričar, političar i diplomata, tako je opisao aukcijsku prodaju dragocenosti ubijene srpske kraljice Drage Obrenović u Londonu krajem 1904. godine. Do ubistva kraljevskog para bio je srpski ambasador u Ujedinjenom kraljevstvu, podneo je ostavku i ostao da živi u Londonu kao zakleti obrenovićevac.
Nisu sve dragocenosti sa srpskog dvora koje su se nakon prevrata pojavljivale na aukcijama ukradene u noći 28/29. maja 1903. godine. Najveći deo tih vrednih predmeta zaverenici su zaista ukrali iz dvora u noći prevrata ali se na aukcijama pojavljivala i imovina ubijene kraljice Drage koje su nasledile njene sestre. Kraljica Natalija dobila je deo imovine pokojnog supruga Milana i sina Aleksandra, pa je 1905. godine u Beču organizovala aukciju predmeta u dobrotvorne svrhe. Pre evropskih aukcija bilo je manjih javnih prodaja ukradenih stvari sa dvora u Beogradu, u Ulici kneginje Ljubice broj 1.
„Zar to drago kamenje, jedne nesrećne
žene i jedne tragične kraljice, blistavim treptanjem
nije propovedalo jednu svetu i uzbudljivu propoved, o
neverstvu vernih i vernosti nevernih!”
Pisao je Čedomilj Mijatović o londonskoj aukciji na kojoj su prodati vredni predmeti kao što su tijara od brilijanata, koju je kraljica nosila na svom venčanju, napravljena kao vez vrpce i lišća, sa dva divna velika brilijanta u sredini, turski orden Nišani Šefkat prvog reda sa emajliranim zlatom i brilijantima na vrhovima, narukvica od brilijanata i brušenog smaragda, sa krupnim smaragdom i dva velika brilijanta u sredini, manjim naizmenično postavljenim smaragdima, brilijantima i dijamantima postavljenim duž obruča narukvice poslata kraljici Dragi kao venčani poklon od ruskog cara, persijski Orden Sunca sa dijamantima koji je darivan samo vladarkama i koji su osim srpske kraljice imale ruske, nemačke i italijanske carice i kraljice. Prodata je venčanica kraljice Drage od finog satena u boji slonovače kao i kraljičina narodna nošnja kreirana kao srpska narodna nošnja iz 14. veka.
Kako bi obezbedili legitimitet ubistva kraljevskog para i prevata zaverenici su požurili da što pre unište sve tragove postojanja dinastije Obrenović koja je vladala sa manjim prekidima od 1815. godine. O tome je detaljno pisao Vladimir Jovanović u članku „Izbrisana sećanja. Uništavanje i retuširanje slike o nestaloj dinastiji Obrenović”. Privremena vlada saopštila je u zvaničnim glasilima već 29. maja 1903. godine da su „kralj i kraljica poginuli” krijući detalje o sakaćenju tela i pljački o čemu je naveliko pisala strana štampa, a javnost u evropskim zemljama se zgražavala nad tim činom. Kako niko ne bi otkrio šta je urađeno sa telima Aleksandra i Drage polse ubistva, njihova tela su bez obdukcije stavljena u kovčege koji su kolima požarne čete oko jedan sat posle ponoći prebačeni u crkvu Sv. Marka. Sahranjeni su bez pogrebne povorke, bez zvona sa beogradskih crkava uz skraćeni crkveni ceremonijal, a grobovi su im bili obeleženi drvenim krstovima. Prvo su pokušali da ih ukopaju u grobnicu Milana Drugio, sina kneza Miloša, a kako tu nije bilo dovoljno mesta raskopali su grob Ane Jovana Obrenovića gde su spustili njihova tela.
Nova Vlada, sastavljena od prekaljenih obrenovićevskih političara, pozvala je Petra Karađorđevića da se vrati u zemlju i preuzme presto. Kako je dolazak novog kralja bio najavljen za 11. jun 1903. godine, do tada su u Beogradu morale da budu uklonjene sve vidljive oznake dinastije Obrenović, prvo oficirske kokarde i slike bivšeg kraljevskog para u institucijama. Kokarde sa monogramom kralja Aleksandra odbacili su sami zaverenici još u noći ubistva, a novi ministar vojni je naredbom od 4. juna naredio svim drugim oficirima da to odmah učine i da polože zakletvu novoj dinastiji. Dan posle ubistva kraljevskog para naloženo je da se iz svih državnih institucija u Beogradu uklone njihove slike dok se to u Srbiji dogodilo 3. juna. Istog dana, uklonjeno je ime pokojnog kralja Aleksandra sa putnih isprava srpskih građana koji su odlazili u inostranstvo. Svi državni činovnici, posebno policijski, morali su 9. i 10. juna, do dolaska novog kralja da polože zakletvu o vernosti novoj dinastiji ukoliko su želeli da ostanu u državnoj službi. Tokom jeseni 1903. godine ukinuti su svi državni praznici koji su podsećali na Obrenoviće. Nije se više slavio rođendan ubijene kraljice ali ni 22. februar, dan kada je Srbija proglašena za kraljevinu. Novi praznici su bili 29. jun, rođendan kralja Petra, i 27. avgust, rođendan prestolonaslednika Đorđa. Uveden je novi orden Karađorđeve zvezde, a sa Ordena Belog orla skinut je monogram kralja Milana. Već početkom 1904. godine doneta je odluka da se izlije nova srpska moneta, pa su se likovi Karađorđa i kralja Petra našli na oko šest miliona srebrnih novčića. Te godine je srušen Stari konak u kome je kraljevski par ubijen kako ne bi bilo sačuvano ni mesto njihovog stradanja, a 1906. godine ukinuta je stara himna koja je podsećala na dinastiju Obrenović.
Kako je sa uklanjanjem javnih tragova postojanja dinastije Obrenović nestajao deo istorije Srbije vidi se na primeru sudbine lične arhive kralja Milana i kralja Aleksandra. Njom su prvo raspolagali sami zaverenici da bi je potom preuzela policija koja ju je zapečatila dok na kraju nije završila u rukama vođa radikala koji su uništili sve dokumente o saradnji sa kraljevskim dvorom u prošlosti koje su zaverenike ali i njih mogli da kompromituju. Ostatak arhive predat je tajnoj tročlanoj komisiji sastavljenoj od predstavnika tri vladajuće stranke. Oni su iz arhive izuzeli i uništili svaki dokument koji je mogao da kompromituje ugled tadašnjih političkih vođa ne samo iz radikalne stranke. Tek kada je ovaj posao bio završen ostaci su predati državnom arhivu. Tako smo ostali bez dokaza o delu naše političke istorije, kontaktima vladara dinastije Obrenović sa vođama stranaka kao i drugih važnih dokumenata. U surovoj dinastičkoj borbi zauvek smo uništili dokaze o sopstvenoj istoriji.
