Berlin je bio centar evropske filmske industrije, između dva svetska rata, zahvaljujući najvećem evropskom studiju UFA (Universum Film-Aktien Gesellschaft). Posle dolaska Hitlera na vlast, 1933. godine, kontrolu nad UFA preuzeli su nacisti, pa je film postao moćno oružje za propagandu njihove ideologije. U Berlinu je radilo mnogo glumaca iz evropskih zemalja jer je snimati za taj studio bila stvar prestiža. Tako su mnogi od njih, nesvesno, postali deo nacističke propagande. Među njima našao se i Svetislav Ivan Petrović koga su beogradske novine između dva rata zvale srpskim Rudolfom Valentinom.
Kada je 1928. godine, tada već velika međunarodna filmska zvezda Svetislav Ivan Petrović došao u posetu Beogradu, izazvao je histeriju. Hiljade Beograđanki, požurilo je da vidi najpopularniju filmsku zvezdu sa naših prostora. Kako je to izgledalo opisivala je tadašnja štampa. „Sa svih strana Beograda, kao rečna bujica, jurile su beogradske devojke da vide Svetislava Petrovića, gajeći u duši potajnu nadu da će se bar jedan njegov vatreni pogled zadržati na njima, na njihovim nakarminisanim usnicama, zaljubljenim očima. Novinari, okupljeni u jednom salonu, čekali su Svetislava Petrovića da siđe iz svojih odaja, gde je toga momenta posvećivao sve svoje vreme na toaletu, kupanje, masažu, nežnu gimnastiku. Ugledavši ga masa se zatalasala, uzbudila, devojačka srca su zakucala, a grla se osušila od duševne senzacije. Sve devojke komentarisale su kako je divan, savršen, itd. Oduševljena gomila zamalo što ga nije zadavila svojim nadiranjem. Izgledalo je kao da u nastupu ljubavi želi da ga linčuje.”
Tako se Svetislav Ivan Petrović, rođeni Novosađanin, trijumfalno vratio u Beograd u kome je živeo kratko 1919. godine pre nego što je otišao u Beč gde je snimio svoj prvi film. Angažovao ga je mađarski reditelj u izgnanstvu Mihalj Kertes, koji je kasnije u Americi radio pod imenom Majkl Kertiz. Petrović je sa njim snimio tri filma, od kojih je najpoznatiji „Dama sa suncokretom” iz 1920. godine. Srpski Rudolf Valentino igrao je u filmovima Bele Baloga, a sredinom dvadesetih godina 20. veka postaje internacionalna zvezda u francuskim filmovima „Gola žena” i „Sirena Morgana” režisera Leonsa Perea, a od američkih filmova igra kod reditelja Reksa Ingrama u „Čarobnjaku” i „Alahovom vrtu”. „Na prelazu u zvučno razdoblje jedan je od najtraženijih evropskih glumaca i potencijalna zamena za preminulog Rudolfa Valentina. Visok, markantan, lepog lica i sonornog glasa bio je idealan tumač aristokratskih likova, plemića, oficira, sveštenika i fatalnih ljubavnika, koje je predstavljao sa slovenskim šarmom. Iako je govorio više jezika, zbog problema sa engleskim akcentom početkom tridesetih godina prelazi u Nemačku, gde do Drugog svetskog rata igra u skoro 40 filmova veoma značajnih reditelja kakvi su bili Karel Lamač, Rihard Osvald, Fil Juci, Augusto Đenina i drugi,” pisao je o Petrovićevoj karijeri u časopisu Kinoteka Aleksandar Saša Erdeljanović.
Svetislav Ivan Petrović snimio je 1940. godine jedini propagandni film u karijeri, „Neprijatelji“ u režiji Viktora Turžanskog, kojim je opravdana nemačka okupacija Poljske. Pričalo se da nije imao izbora jer je odbijanje uloge u to vreme značio odlazak u koncentracioni logor. Međutim nije bio on jedini strani glumac koji je igrao u fimovima u Trećem Rajhu. Najpoznatija je češka glumica Linda Barova, jedno vreme Gebelsova ljubavnica. O njenom kontraverznom životu snimljen je 2016. godine sjajan film „Đavolja ljubavnica”. U Trećem Rajhu snimala je i Engleskinja Lilijen Harvi, koja je od osme godine živela u Nemačkoj. Lilijan se 1933. odselila u SAD sa željom da započne holivudsku karijeru. Nakon dve godine pokušavanja i malih uloga, vratila se u Berlin gde joj je bio zagarantovan uspeh. Kao znak zahvalnosti za odanost Trećem rajhu, dobila je luksuzni automobil, vilu i mnogo novca kao zaradu za ukupno 12 filmova u kojima je glumila. Bila je glavna zvezda brojnih nemačkih mjuzikala koje je Hitler obožavao. Ipak, 1942. godine, u pravo vreme, napustila je Nemačku i vratila se u SAD. Velika zvezda u nacističkoj Nemačkoj bila je Mađarica Marika Rek. Glumila je u tri popularna nemačka mjuzikla koja su imala ogroman uspeh kod publike. Bila je plesačica i akrobatkinja, a specijalnost su joj bili gimnastika i cirkuska umetnost. Zarađivala je oko trideset hiljada tadašnjih maraka po filmu, što bi je danas učinilo milionerkom. I Šveđanka Zara Leander bila je veoma popularna u Trećem Rajhu sve dok 1943. godine nije pobegla u Švedsku.
Petrović je Nemačku napustio pre njih i već 1941. godine sklonio se u Hortijevu Mađarsku. Kako je nekada diplomirao na budimpeštanskoj Politehničkoj akademiji, kao olimpijac te zemlje, pod zastavom Austrougarske, 1912. godine takmičio se u plivanju na Olimpijadi u Stokholmu. U Mađarskoj je dočekao kraj rata igrajući u mađarskim filmovima s najpoznatijim zvezdama tog doba kao što su Pal Javor, Katalin Karadi i Marija Tašnadi Fekete. Erdeljanović je primetio da je Petrović igrao u antimilitarističkom delu Geze Radvanjija „Evropa ne odgovara“ iz 1941. godine. Po ulasku Crvene armije u Budimpeštu zauvek je napustio taj grad i vratio se u Nemačku, sada oslobođenu od nacista. Sledećih petnaest godina snima, uglavnom, epizodne uloge, ali je i dalje jedan od najtraženijih glumaca na nemačkom govornom području. Igrao je u oko stotinu filmova u mađarskim, francuskim, nemačkim, američkim, španskim i čehoslovačkim produkcijama, a poslednji koji je snimio bio je američki film „Putovanje” Anatola Litvaka iz 1957. godine.
Radio je kao spiker na Radiju Slobodna Evropa u Minhenu što mu komunističke jugoslovenske vlasti nikada nisu oprostile. Zato su njegovi filmovi bili bunkerisani. Ipak, Beograd nije imao veću međunarodnu filmsku zvezdu od Svetislava Ivana Petrovića.
