Nedavno su u Nemačkoj otkriveni planovi dizajna enterijera srpske kraljevske palate (Interior Design Plans of the Serbian Royal Palace) koje su izradili nemački dizajner August Boze i njegova supruga Elza Boze iz Vajmara. Naručilac projekta bio je srpski kralj Petar I Karađorđević. Ostalo je nejasno zašto Novi dvor čija je izgradnja započeta 1911. godine, a završena 1922. godine nikada nije bio uređen po ovim planovima koji su bili završeni i plaćeni. Elza Boze u pismu iz 1947. godine navodi da je ovaj projekat od njihove firme naručio lično srpski kralj Petar I Karađorđević. Bračni par je na planovima radio pune dve godine i bili su u stalnoj komunikaciji sa srpskim kraljem koji je odobrio projekat. Tada je urađen dvotomni album sa 50 akvarela i 80 crteža grafitnom olovkom na specijalnom japanskom papiru. Album je trebalo da bude poslat u Srbiju u leto 1914. godine ali je izbio Prvi svetski rat i tako je ostao u Nemačkoj. Kako se dogodilo da posle rata kralj Petar, koji je projekat naručio i platio, nije tražio da se pošalje u Srbiju kako bi po njemu bio uređen enterijer Novog dvora nije poznato. Stari kralj je u vreme kada je Novi dvor završavan već bio na samrti, a verovatno je da prestolonaslednik Aleksandar od Nemaca, omraženih neprijatelja iz Velikog rata, nije hteo enterijer svog Dvora. Tome u prilog govori i činjenica da je posao uređenja enterijera Novog dvora dobila i završila francuska kompanija Bezije, a Aleksandrove sipmatije za Francusku bile su poznate.
Tako smo, sa skoro vek zakašnjenja, saznali kako je trebalo da bude uređen Novi dvor o čojoj je izgradnji pisala beogradska štampa u zimu 1911. godine. Kako su novine najavljivale, Dvor je trebalo da bude podignut na uglu Kralja Milana i Dobrinjske (danas Andrićev venac) na mestu gde se nalazila stara zgrada Ministarstva spoljnih i unutrašnjih poslova. Novi dvor koji je bio namenjen za stanovanje prestolonaslednika Aleksandra I Karađorđeviću projektovao je Stojan Titelbah, arhitekta Ministarstva građevina. U januaru 1911. godine Beogradska opština je poslala projekat regulacije i nivelacije placa Ministarstvu građevina tako da je izgradnja mogla da počne. Rušenje stare zgrade Ministarstva spoljnih i unutrašnjih poslova počelo je početkom aprila, a završeno je sredinom juna 1911. godine. Odmah je počela nivelacija placa. Podizanje Novog dvora povereno je preduzimaču Vasi Tešiću koji je 22. avgusta 1911. godine započeo dopremanje građevinskog materijala na plac. Kamen temeljac svečano je položen 14. septembra 1911. godine uz činodejstvovanje mitropolita Dimitrija, uz prisustvo kralja Petra I Karađorđevića, ministara, državnih savetnika i viših oficira.
Kako dolikuje kada se gradi kraljevski dom arhitekta Titelbah lično je rukovodio izgradnjom svog životnog dela. Kraljevski dvor je njegovo najznačajnije delo jer je u javnosti bio poznat kao arhitekta stambenih i poslovnih zgrada. Projektovanje i izgradnja Novog dvora njegovo je jedino delo kao arhitekte Ministarstva građevina. Poseban izazov i ograničenje za arhitektu Titelbaha bilo je to što je bilo potrebno da njegova zgrada bude stilski usklađena sa zgradom Starog dvora koja je građena tri decenije ranije. Zato Titelbahov projekat ima odlike istorizma, fasada prema bašti urađena je sa stilskim elementima preuzetim iz renesansne i barokne arhitekture, a predviđene su i kule sa kupolama. Tako je postignuto da nova zgrada liči na staru kako bi činile jednu celinu.
Gradilo se veoma brzo, pa su Beograđani već 1912. godine mogli da vide fasadu sa ukrasima, a 1913. godine rađena je kanalizacija. Krajem maja 1914. godine građevinski radovi su bili gotovi i počela je ugradnja drvenarije. To se uklapa sa dinamikom isporuke plana unutrašnjeg enterijera dizajnera Augusta i Elze Boze. Svoj projekat trebalo je u Srbiju da pošalju tokom jula 1914. godine. Izbio je rat, a Habzburška monarhija i Nemačka carevina objavile su rat maloj Srbiji. Zgrada Novog dvora bila je oštećena u granatiranju Beograda, a austrougarski vojnici dva puta su okupirali Beograd. Tokom okupacije koristili su Novi dvor kao zgradu za smeštaj vojske, a drvenarija je uništena pošto je korišćena kao drvo za potpalu. Prilikom povlačenja iz Beograda u oktobru 1918. godine neprijateljska vojska dodatno je uništila dvor, pa je bila potrebna građevinska obnova ali i radovi na vodovodnim instalacijama, rasveti i centralnom grejanju. Posao obnove Dvora sproveo je viši arhitekta u Ministarstvu građevina, čuveni arhitekta Momir Korunović koji je nekoliko godina kasnije projektovao zgradu Maršalata koja je povezala dva dvora, a koja je pod nepoznatim okolnostima srušena posle Drugog svetskog rata, iako je preživela dva bombardovanja, 1941. i 1944. godine. Posao je tako brzo napredovao da su već u proleće 1921. godine radovi bili završeni, a već u julu iste godine francuska kompanija Bezije počela je radove na unutrašnjoj dekoraciji dvora.
Kako je kralj Petar umro 16. avgusta 1921. godine, pitanje je da li su prestolonaslednik Aleksandar i arhitekta Korunović znali za projekat bračnog para Boze. U ratu je dvorska arhiva bila uništena, a kralj Petar koji je platio projekat bio je na samrti. Francuska kompanija završila je uređenje Novog dvora nekoliko dana pre venčanja kralja Aleksandra sa rumunskom princezom Marijom kako bi ovo zdanje zvanično postalo kraljevska rezidencija 8. Juna 1922. godine.
Novi dvor je bio zvanična kraljevska rezidencija do juna 1934. godine iako je kraljevska porodica živela godinama u privatnom zdanju, u Belom dvoru na Dedinju. Po želji kralja Aleksandra Novi dvor je trebalo da bude preuređen u muzej. Aleksandar je tražio da se objedine umetničke kolekcije Narodnog muzeja i Muzeja savremene umetnosti čije je kolekcije kupio njegov brat, knez Pavle. Aleksandar je tražio da se novi muzej u Novom dvoru nazove Muzej kneza Pavla, ne sanjajući da će samo nekoliko meseci kasnije, posle njegovog ubistva, 9. oktobra u Marselju, knez Pavle preuzeti da vodi zemlju do punoletstva njegovog sina Petra. Muzej je zvanično otvoren 18. januara 1936. godine.
Posle Drugog svetskog rata Novi dvor bio je Skupština Srbije, a danas je dom Predsednika Republike Srbije. Možda će nam izgubljeni projekat bračnog para Boze iz Vajmara pokazati kako je danas mogla da izgleda zgrada Novog dvora. Kao deo izgubljene istorije koji smo ponovo pronašli.
