Postoji osnovano verovanje da su prvi beogradski mostovi bili građeni u vreme Rima. Kako nema dokaza da je bilo tako osim uverenja da je najmoćnija imperija Starog sveta premostila Savu koja je presecala trgovačke puteve, danas verujemo da je železnički most preko Save izgrađen 1884. godine, najstariji beogradski most. To je delimično tačno jer taj most, rušen dva puta na početku Prvog i Drugog svetskog rata, najstariji je most koji danas postoji. Inače, rušenje i ponovno podizanje sudbina je svih beogradskih mostova građenih do polovine dvadesetog veka.
Ako za rimske mostove ne znamo da li su postojali, postoje dokazi da su mostovi građeni u 15. i 16. veku zaista građeni. Oni su posledica turskih osvajanja u Evropi. Beograd, despota Stefana Lazarevića, moderan srednjevekovni hrišćanski grad imao je oko pedeset hiljada stanovnika. Posle smrti despota Stefana, Beograd se vraća u ugarske ruke, a 1439. godine pod njegove zidine prvi put dolaze Turci. Pre nego što su Turci pre pola milenijuma osvojili Beograd, tri puta su neuspešno opsedali naš grad i to 1441, 1456. i 1495. godine. Nisu ga zauzeli sve dok 1521. godine nisu prvo osvojili Zemun i napravili montažni most preko Save. Izgradnja tog montažnog mosta trajala je samo 12 dana, a zabeleženo je da je preko njega prešao i turski sultan Sulejman.
Posle zauzimanja Beograda dalji osvajački pohodi Osmanlija usmereni su ka Ugarskoj i Evropi. Najneposredniji i najuverljiviji znak o spremanju turskih pohoda bio je izgradnja ćuprije kod Beograda. U zapadnom hrišćanskom svetu brzo se pročula vest da Turci kod Beograda dovlače građevinski materijal za „izgradnju mostova”. Kako su u Evropi bili preplašeni od turskih osvajanja, posle pada Beograda koji je bio bedem hrišćanstva, pričalo se o mostovima mada postoje dokazi o izgradnji samo jednog. Što bi naš narod rekao „u strahu su velike oči”. Postoje dokazi da je vest o podizanju prvog takvog mosta u Firencu stigla 1529. godine kao i da se kao godine podizanja drugih mostova pominju 1532. i 1566. godina. Mostovi su se podizali samo zbog ratovanja jer privredna razmena hrišćanske Evrope i Osmanskog carstva, izuzev one koju su radili privilegovani Dubrovčani, nije postojala. U to vreme osnovni posao Osmanlija bio je rat i dalja ekspanzija carstva, a osnovni prihod ratni plen dobijen pljačkom.
Sve do kraja 16. veka beogradski mostovi nisu bili stalni nego su podizani dok su trajali ratni pohodi prema Budimu i Beču. Mostovi na Savi su češće građeni jer je ta reka manja, uža, plića i sporija od Dunava, pa samim tim lakša za premošćavanje pored močvara na zemunskoj strani. Preko močvarnog terena pravljeni su veliki drveni prelazi na stubovima. Čuveni turski putopisac Evlija Čelebija pisao je o beogradskim mostovima. On je opisao jedan koji je podignut 1526. ili 1529. godine. Prema njegovim rečima „turska vojska koja je prelazila preko njega i donela u Beograd bogati plen”. Mostove su na početku čuvali Srbi, ali kada je Pavle Bakić 1526. godine prešao preko Save i Mađare upozorio na opasnost, to se promenilo i tu se od tada nalazila turska vojska. Zanimljivo je da su mostove gradili upravo hrišćani i Jevreji, a majstori su bili Dubrovčani. Pošto se zna da je bilo zabeleženih slučajeva da su se neki ljudi dukatima oslobodili tog napornog i opasnog posla jasno je da je u pitanju bio prinudni rad odnosno „kuluk”.
Sačuvan je opis jednog stalnog mosta u Beogradu iz 1608. godine. Kako je zapisano, on je imao četiri hiljade koraka, od toga osam stotina koraka nad Savom. Zanimljivo je da se deo te ćuprije pomerao kako bi se oslobodio plovni put za brodove. Postoje zapisi iz 1662. godine o još jednom turskom mostu preko Save. Zabeleženo je da ga je podizalo 1.500 ljudi, da je bio širok 15, a dug 3.380 koraka. Most je imao motke na kojima su visili simbolični predmeti – buzdovani, ratna sekira, polumesec. Ako pažljivo čitamo zapis izgleda je u to vreme Sava bila na dva mesta premošćena pošto je taj most nazvan „novi” što govori da je postojao i „stari”. Preko njega je 1663. Evlija Čelebija ponovo prešao Savu. Opisao je da je most imao četiri stotine koraka nad rekom, plus četiri hiljade koraka nad močvarom, a da ga je držalo čak pedeset lađa. Bilo je još mostova koji su bili privremeni i koji su se gradili tokom ratova Turske i Austrije koji su obeležili 18. vek. Pominje se čak i da je Sava jednom bila premošćena preko Ade Ciganlije.
Kada je u pitanju reka Dunav, tek 1698. godine zabeležen je prvi pontonski most u neposrednoj blizini grada. Naravno i on je podignut za potrebe vojske, a prilazi i sam početak mosta iznad reke bili su kameni. I preko Dunava je radila skela i to sa Dorćola (Jalija) na drugu stranu reke odakle je roba putovala do Temišvara.
To su beogradski mostovi o kojima skoro da ništa ne znamo. Posle prvog, železničkog mosta, s kraja devetnaestog veka čekali smo pola veka na sledeći most preko Save – Most kralja Aleksandra. Srušila ga je jugoslovenska kraljevska vojska u aprilskom ratu 1941. godine. Na njegovom mestu danas postoji most koji zovemo Brankov, mada je njegovo zvanično ime Most bratstva i jedinstva. Bio je to veličanstven lančani tj. viseći most. Most kralja Aleksandra krasila su dva pilona u srpsko-vizantijskom stilu koja su stajala na veličanstvenim postamentima koji i danas nose Brankov most. Na ulazima na most trebalo je da stoje četiri monumentalne konjaničke statue i to cara Dušana i kralja Petra Prvog Karađorđevića sa desne strane obale, a hrvatskog kralja Tomislava i bosanskog kralja Tvrtka sa leve. Ipak, nadolazeći ratni suton u čijim užasima je most i stradao, sprečili su „krunisanje“ mosta. Na postamentima mosta iz 1934. godine sagrađena je polovina sadašnjeg mosta između 1953. i 1956. godine, da bi 1979. godine bila izgrađena i druga traka i most je dobio današnji izgled. To je jedinstven slučaj u svetu da postoji most sastavljen iz tri dela od kojih je svaki građen oko dve decenije pre prethodnog. Aprila 1941. godine kraljevska vojska srušila je Most kralja Petra preko Dunava da bi posle rata inženjerci Crvene armije izgradili Pančevački most, do pre sedam godina jedini beogradski most na Dunavu. Beograd pored ta tri mosta ima još sedam mostova od kojih je najstariji izgrađen 1942. godine, a najmlađi 2014. godine.
Do 2030. godine Beograd će dobiti još šest mostova. Dva na Dunavu, i to kod Vinče na obilaznici i kod Ade Huje, dva pešačko – biciklistička mosta i to Ada Ciganlija – Novi Beograd i Zemun – Lido, kao i dva mosta za proširenje gradske železnice od čega jedan u centru Beograda, a drugi između Surčina i Obrenovca. Da li će to biti dovoljno za grad na dve velike evropske reke sa skoro 100 kilometara rečne obale pokazaće vreme.
